Artikel dienstenveiling Brabants Dagblad 07-02-2011

DIENSTENVEILING Geffense muziekvereniging W.I.K. opent gouden jubileum jaar met een heilige mis, een gezamenlijke brunch en een dienstenveiling

‘ Geld uitgeven? Hier r is ‘ t goed besteed’

Het was druk gistermiddag in het Geffense multifunctioneel centrum De Koppellinck. Bij de dienstenveiling van W.I.K. werd niet op een euro gekeken.

door Mari van Rossem

Als rond enen nog niet één kavel in het opbodprogramma is gegooid – simpelweg omdat de heren veilingmeesters nog niet begonnen zijn- blijkt er tóch al volop geboden te zijn, weet Maninka van Rooij van muziekvereniging W.I.K. haarfijn te melden. „Het gonst al dagen in het dorp: sommige Geffenaren hebben al te kennen gegeven dat ze wel héél erg graag geld over hebben voor een bepaalde dienst of product. Zelfs uit Amerika is er al geboden. Het hele dorp is gek van onze veiling die we houden als aftrap van ons gouden jubileumjaar. Maar om nu te zeggen dat ik een bepaald eindbedrag in mijn hoofd heb, nee, dat nou ook weer niet. Het zou mooi zijn als we ergens tussen de vijfen achtduizend euro zouden kunnen bijschrijven.”

Na de heilige mis ‘uit dankbaarheid’ eerder deze zondag in een goedgevulde kerk en een gezamenlijke W. I. K.- brunch (‘ voor zo’n honderd leden’) in De Koppellinck doet ‘t multifunctioneel centrum zijn naam alle eer aan. Het is veilinghuis, theater en kroeg in één. Met al vroeg een hoop volk dat zich laat onderdompelen in ‘n ludieke mengeling van Sotheby’sjargon en gaaf Geffens. Want voor zo’n boodschap kun je als organisatie de veilingmeesters Hans van Rosmalen en Peter Hermsen met een gerust hart sturen. Als de moderne versie van Snif en Snuitje troggelen de twee net iets meer euro’s uit de portemonnees dan hun eigenaren misschien voor ogen hadden. En ook al maken ze vooraf met alle kooplustigen keurige afspraken over de geldelijke verhoging per bod, in het heetst van de veilingstrijd slaat het duo wel eens een treetje over. Of betrekken Hans en Peter een enkele onnozel zwaaiende (‘hé, ik zit hier’) aanwezige bij het opbieden: „En wie biedt er meer dan deze dame?”

Het is dus volop lachen geblazen tussen het serieuze bieden door.

Op zich wel logisch, want Geffense ondernemers en andere ondersteuners zorgen ervoor dat de ‘ Veilers van emoties’ wat te offereren hebben. Een eerder uitgegeven boekwerkje met kavelnummers en kort omschreven inhoud blijkt achterhaald: „ De voorbije dagen is de lijst nog uitgebreid met onder andere het aanbod van ons gilde om anderhalf uur te gaan boogschieten. De leden wilden graag iets terugdoen voor al die keren dat wij hun bijeenkomsten muzikaal opluisterden. Ja, ik heb versteld gestaan wat mensen zoal aanbieden. De Vinkelse dokter Van Heyningen kwam met het idee van een portrettekening op A4-formaat van een pasgeborene, zoals hij die ook maakt in zijn eigen dorp. Hij knipoogde er wel direct bij dat hij hoopte dat iemand uit Vinkel zijn dienst zou aankopen: in Geffen zijn de kiendjes zo lelijk, vond-ie.

Da’s toch lachen”, meldt Marianne Lepoutre, de W.I.K.’ster die de lijst met diensten samenstelde.

Ook wethouder Rini biedt mee nadat hij ‘t gehoor op het hart heeft gedrukt om vrijgevig te zijn: „Wilde geld uitgeven? Hier is het goed besteed.” En hij koopt een spelletjespakket voor zestig euri. Daarna vliegen de worstenbroodjes (‘zelf opwarmen’), de kinderfietsjes (‘ook voor opa’) en rond vier uur de warme hapjes (‘ Van Govers’) over tafel. Mooie kavels zijn er genoeg: Matjes huifkarrentocht, trouwen in de Exalibur van wijlen prins De Lignac en de opgeluisterde feestavond door De Toapen.

„Kan Nooit Gedacht ook zoiets regelen”, verzucht een voetbalfan.

bd6_2_2011In De Koppellinck waren veilingmeesters Peter Hermsen ( links) en Hans van Rosmalen uitermate goed op dreef om diensten in euro’s voor W.I.K. om te zetten. foto Peter van Huijkelom

Artikel opening jubileumjaar Brabants Dagblad 07-01-2011

JUBILEUM Van drumband met houten blokjes naar muziekvereniging met uniformen en volwaardige instrumenten, W.I.K. bestaat vijftig jaar

‘Waar wij spelen, hebben mensen plezier’

Muziekvereniging W.I.K. uit Geffen bestaat vijftig jaar. Drie leden van het eerste uur halen herinneringen op.
„De harmonie uit Nuland haalde onze Sinterklaas in.”

door Paul Driessen

Zet drie leden van het allereerste uur bij elkaar en binnen een mum van tijd vliegen de smakelijkste anekdotes van vijftig jaar muziekvereniging W.I.K. over de keukentafel. Geffenaren Bernard Schuurmans, Antoon van Lith en Jan van Schijndel wekken die geschiedenis tot leven. Om te beginnen met het jaar 1959. „ Op Koninginnedag dat jaar liepen kinderen met houten instrumenten als een harmonie door de straten”, vertelt Schuurmans (72). Die actie kwam voort uit de wens voor een nieuw muziekgezelschap in Geffen. Sinds 1948, bij het uiteenvallen van harmonie de Eendracht, ontbrak het daar namelijk aan. „ De Sinterklaas in Geffen werd door de harmonie uit Nuland ingehaald.” Van Schijndel (77) vertelt het alsof het hem nog altijd steekt. Dat moest anders. Vandaar ook dat in het jaar van de ‘houten harmonie’ een drumband werd opgericht, met twintig leden. Schuurmans: „Dat begon met slaan op blokjes. Die maakten we van bovengrondse lichtpalen. Die zaagden we in stukjes want ze waren al mooi rond. Beetje rubber erop. Dat waren toen de trommels.”

Het ledental steeg en met behulp van gemeente en Geffenaren werd geld binnengehaald voor echte instrumenten. Naast de drumband werd een groep met blazers in het leven geroepen.

Koninginnedag 1960 traden drumband en bazuingroep voor de eerste keer naar buiten. Een jaar later deed de fanfare hetzelfde. Muziekvereniging W.I.K. (Willen Is Kunnen) was officieel een feit. „In het begin droegen we petjes en witte overhemden plus een stropdas, maar al gauwachtig kregen we uniformen”, vertelt Van Schijndel, die in het afgelopen jaar werd uitgeroepen tot Geffenaar van het jaar. Onder meer vanwege zijn verdiensten voor W.I.K. Van Schijndel bespeelt al sinds het begin de trombone. Van Lith (66) begon met een corhoorn maar hanteert nu de bastuba. Schuurmans ging van pauken naar platte trom en vervolgens de grote trom.

„Ja, Bernard slaat er nog steeds op los”, lacht Van Lith. Tekenend voor de sfeer. Want W.I.K. is een vriendenclub, zeggen de heren.

Menig evenement in Geffen wordt muzikaal opgeluisterd en in 1968 is er succes. Bij haar eerste concours, in Cuijk, haalt de vereniging het hoogste puntenaantal. ‘ We kregen 324 punten’, zeggen de mannen in koor. „Dat was met Theo Prinssen, onze eerste dirigent”, vult Van Schijndel aan. „Hij had helemaal geen verstand van fanfare, stond normaal gesproken voor een kerkkoor. En wij waren nog nooit op concours geweest. De titel kwam als een grote verrassing. Dat onthoud je dan, zo’n dingen.”

Van Schijndel kent nog een mooi verhaal. „Een boom van een vent, ik noem geen namen, wilde niet dat wij op zijn gouden bruiloft een serenade brachten. Op verzoek van zijn vrouw kwamen we toch. Tijdens het spelen zie ik ineens dat die man het te kwaad krijgt en emotioneel wordt.”

„ Mensen hebben meestal plezier, waar wij komen”, zegt Van Lith.

De muzikanten zelf ook. „We liepen eens door Heesch met de fanfare. De drumband sloeg af maar de vaandeldrager, die halverwege de stoet liep, ging gewoon rechtdoor met zijn gevolg. Die zag vanachter zijn vaandel niet dat mensen vóór hem naar links gingen.

“Echt gebeurd”, geniet Van Lith na.

Hij houdt zich nog bezig met muziek maken bij fanfare, blaaskapel Pompzwengels en het studie- orkest. Daar spelen ook jonge muzikanten, de jeugd heeft immers de toekomst. „ Je blijft er zelf ook jong bij en je hoort nog eens de nieuwtjes.” De heren hopen van harte dat de jeugd betrokken blijft.

„Maar ze hebben vaak zo veel hobby’s, te veel soms.” Iedereen heeft het drukker, dat merkt W. I. K. ook. „Toch moeten we zo veel mogelijk de straat op. Onszelf laten zien”, vindt Van Schijndel.

Twee koppen koffie verder komt het gezelschap nogmaals tot de conclusie dat W.I.K. een wel erg leuke vereniging is. Schuurmans: „ Samen muziek maken, dat blijft het belangrijkste.” „Helemaal mee eens. Je moet ergens naar streven, maar plezier staat voorop”, stelt Van Lith. En dat al vijftig jaar.